วณิพก

นานแล้วที่ไม่ค่อยได้เห็นวงดนตรีคนตาบอด วันนี้ผ่านไปก็ได้เห็นวงดนตรีคนตาบอดกำลังเล่นดนตรีเพื่อแลกกับสตางค์เพื่อเป็นรายได้จนเจือปากท้อง วงนี้เล่นได้สะใจมาก ๆ หยุดดูครู่ใหญ่ ทั้งเพลงฝรั่ง ทั้งเพลงไทย สไตล์ร็อค ล้วน ๆ 

สำหรับวงดนตรีคนตาบอดนั้น ถ้าลองคิดดูให้ดีรายได้ที่ได้รับในแต่ละครั้งอาจจะน้อยกว่าคนที่นั่งเฉย ๆ คอยขอรับทานก็ได้ แต่เขาก็พอใจที่จะใช้การแสดงเพื่อแลกกับน้ำใจที่ได้หยิบยื่นให้ ซึ่งก็แน่นอนรายได้แต่ละครั้งคงไม่เท่ากับ เบิร์ด หรือ โปเตโต้ แน่ ๆ ทุก ๆ ครั้งที่เห็นวงดนตรีคนตาบอด ผมไม่ลังเลที่จะจ่ายค่าชมดนตรีที่เขานำเสนอ ซึ่งถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนกัน

ดูไปฟังไป ก็ทำให้นึกถึงตอนเรียน อยู่ในชั้นมัธยม ในสมัยก่อนจะมีวงดนตรีคนตาบอดแวะเวียนมาแสดงกันให้ได้ชม ซึ่งแลกกับเงินบริจาค ซึ่งจะต้องมีการขอไว้ล่วงหน้า ซึ่งโรงเรียนก็จะจัดพื้นที่ไว้ให้และให้นักเรียนไปนั่งชมกัน ผมว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่สวยงามสำหรับสถาบันการศึกษาที่มีใจที่ดีสำหรับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้ยังมีสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นตามสถานศึกษาอยู่หรือปล่าว หรือว่ามันได้หายไปพร้อมกับไม้เรียว ของอาจารย์ ซะแล้ว

** ใครไม่เคยโดนไม้เรียวของอาจารย์ ยกมือขึ้น **